Τα ζώα ζητούν άλλες συνήθειες οι άνθρωποι να οικειοποιηθούν!!!!!!!

Ένα ποίημα για την Παγκόσμια ημέρα των ζώων.

Σκυλοσυζητήσεις

- Θα ήθελα το αφεντικό , που πάντα με προσέχει, 

αυτό που θα του πω στο νου του να το έχει!

Πολλές φορές, όταν περπατώ, στο δρόμο με φωνάζουν

και ξουτ ή παλιόσκυλο κάποιοι με ονομάζουν!

Μ' αλήθεια το όνομα στο λουράκι μου δε διαβάζουν

κι εμένα δε με σέβονται κι όλα αυτά αραδιάζουν;

Τις προάλλες καθώς περπάταγα και τα είχα αμολήσει

κι όλο τον τόπο γύρω μου είχα μοσχομυρίσει, 

όλο γάβγιζα και φώναζα για να με καταλάβει

και για την υγιεινή του χώρου αυτός μέτρα να λάβει, 

μα εκείνος με αγνόησε, προχώρησε πιο πάνω 

κι εγώ πάλι τα άκουσα κι έγινα άνω - κάτω !

- Κι εγώ ήρθα να σας πω τη δική μου ιστορία, 

για να σας λυθεί επιτέλους αυτή η απορία!

Μια μέρα καθώς τριγύριζα σε ένα ταβερνάκι

και λαχταρούσα πως και πως κανένα κοκαλάκι , 

γιατί η πείνα με θέριζε, δεν είχα εγώ φαγάκι, 

έφαγα μια κλωτσιά, που ακόμα τη θυμάμαι

κι από τότε θα σας πω τους ανθρώπους τους φοβάμαι!

Στο δρόμο εγώ γεννήθηκα, αδέσποτο σκυλάκι! 

Άραγε έπρεπε να πιω και τούτο το φαρμάκι;

Θα ήθελα να ήμουνα πλάι σ' ένα σπιτάκι, 

να τρέχω και να παίζω μ' ένα μικρό παιδάκι,

να με φροντίζουν και να έχω πάντοτε φαγάκι!

- Εμένα, που με βλέπετε , διόλου δεν κατεβαίνω 

και στο μπαλκόνι του σπιτιού το αφεντικό περιμένω!

Μα είναι στιγμές που δεν μπορώ, τον κόσμο ξεσηκώνω

κι απ' το πρωί τη γειτονιά στο πόδι εγώ σηκώνω!!

Θέλω να τρέξω και εγώ στο δροσερό χορτάρι, 

αλήθεια θα το πάρουνε αυτό ποτέ χαμπάρι; 

- Κι εγώ θα σας το πω, μια γόβα είχα χαλάσει

και η κυρία τα νεύρα της πάνω μου είχε ξεσπάσει!

Τη γόβα για παιχνίδι, σας λέω, είχα περάσει

και το όμορφο φιογκάκι της πολύ το είχα θαυμάσει, 

μα ήθελα πολύ και να το δοκιμάσω, 

μα πού να ήξερα μ' αυτό πως το σπίτι μου θα χάσω; 

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να με είχαν ενημερώσει 

και τα όρια απ' την αρχή να μου είχαν δώσει;

Και κάποια πράγματα λοιπόν να τα εξαφανίσουν, 

αν θέλουν μακριά από μένα να κρατήσουν!!

- Κι εγώ θα ήθελα να πω, διόλου δε με πειράζει, 

που τα παιδιά μου κάνουνε αστεία καπελάκια, 

μόνο η μοναξιά πράγματι με τρομάζει

και θα ήθελα πάντα ένα χεράκι να με χαϊδεύει και να με αγκαλιάζει!

- Κι ένα παράπονο κι εγώ θα σας εξιστορήσω 

πως το κουτί με τα γλυκά δεν ήθελα να αφήσω, 

μα οι άνθρωποι με μάλωναν και όλο με φωνάζαν!

Αφού για την πάρτη τους τα θέλανε , γιατί ψηλά δεν τα βάζαν;  

- Κι εγώ θα ήθελα το λουράκι μου ποτέ να μη φοράω 

κι εδώ κι εκεί μονάχο πάντα να τριγυρνάω!

- Κι εμένα συνεχώς κορδέλες μου φοράνε, 

μα δεν καταλαβαίνουν το πόσο με πονάνε; 

- Θα θέλαμε οι άνθρωποι να αλλάξουν συνήθεια 

και να δούνε πια κατάματα και τούτη την αλήθεια!

Ανθή Ζήση 

Έμπνευση της στιγμής... μια βόλτα στην πόλη είναι αρκετή για να σου χαρίσει έμπνευση ή να δεις κάποια πράγματα με άλλο μάτι!