Οι σκανδαλιές του αέρα(ποίημα)

Οι σκανδαλιές του αέρα

Με σκανδαλιές ξεκίνησε τ’ αγέρι

και πήρε το μπαλόνι μου απ’ το χέρι!

Κι η ζωγραφιά που είχα ετοιμάσει,

στα σύννεφα ψηλά έχει φτάσει!

Στο δρόμο με τη μαμά που περπατούσα,

τα μάτια μου κλειστά πάντα κρατούσα!

Δεν ήθελα να μπουν σ’ αυτά σκουπίδια,

λες και καθάριζε κάποιος κρεμμύδια!

Άρπαξε και το φουλάρι, που η μαμά φορούσε

και σαν ιπτάμενο πουλί εδώ κι εκεί πετούσε!

Μάταια προσπαθούσε να το πιάσει!

Μα, τι λύσσα τον αέρα τον έχει πιάσει;

Στο τέλος, σ’ ένα γυμνό κλαδί τα’ αφήνει,

Στολίδι μοιάζει, μιας και φύλλο δεν του ΄χει μείνει!

Τα φύλλα από κάτω συνεχώς στριφογυρίζουν,

στους δρόμους, στις αυλές αυτά σκορπίζουν!

Ουφ! Επιτέλους , στο σπίτι εγώ μπαίνω

κι απ’ το παράθυρο κοιτώ και περιμένω!

Ο αέρας δε λέει να σταματήσει

Και το δεντράκι στην αυλή έχει λυγίσει!

Θαρρώ πως θέλει να το ξεριζώσει!

Αχ! Να σταμάταγε και κάποιος να το σώσει!

Κι εκεί που αυτά σκεφτόμουν μ’ αγωνία,

Ο αέρας σώπασε σα να κρύφτηκε σε μια γωνία!

Ανθή   Ζήση

Κι όταν φυσά, μήπως είναι ώρα να μιλήσουμε για τον αέρα και να συζητήσουμε για τα θετικά κι αρνητικά; Κι όχι μόνο γι' αυτά, αλλά και για τον ίδιο τον αέρα φυσικά, που έχει ονόματα πολλά!