Οι 12 μήνες στη Συναισθηματικούπολη

    Διασκευή του παραδοσιακού παραμυθιού : Η κυρά Καλή και οι 12 μήνες

            Μια φορά , μα πριν καιρό, έτσι έγινε, θαρρώ, οι 12 μήνες αποφάσισαν να πάνε σε μια πόλη αλλιώτικη από τις άλλες, σε μια πόλη που οι άνθρωποι είχαν όλοι συναισθήματα διαφορετικά και για το λόγο αυτό την είχαν ονομάσει... Πώς αλλιώς; Συναιθηματικούπολη!!!!
           Τα 12 παλικάρια σαν έφτασαν εκεί ζήτησαν να καθίσουν στην πλατεία μαζί τους και να ξαποστάσουν λιγάκι, γιατί μακρύ ταξίδι τους περίμενε! Κάποιοι στην πόλη τους δέχθηκαν με χαρά, κάποιοι άλλοι ούτε που γύρισαν το κεφάλι να τους δούνε, ενώ κάποιοι άλλοι σιγομουρμούριζαν!
           Και μιας και όλοι είχαν συγκεντρωθεί εκεί, περιμένοντας την αλλαγή του χρόνου και τα πυροτεχνήματα στον ουρανό, ένα από τα παλικάρια ρώτησε: "Τι γνώμη έχετε για το χρόνο και τους 12 μήνες του;"
           Η κυρία Μένη, που ήταν πάντα θυμωμένη, χωρίς να το καλοσκεφτεί , τους είπε πως δεν τους πέφτει λόγος και τη γνώμη τους να μη ζητάνε! "Ε, και πώς να μην είμαι θυμωμένη με τον καθένα από αυτούς, ειδικά με εκείνο το Μάρτη, τον τρελό και τον αντάρτη, που όλο απλώνω και μαζεύω κι όλη μέρα εγώ δουλεύω!!" Μήνα για μήνα δεν άφησε που να μην το στολίσει!
          Έπειτα, μίλησε η Βίνια, που την έτρωγε η γκρίνια! "Χμμ , κανένας τους δε μου αρέσει! Το Γενάρη μες στα κρύα ξαναρχίζουν τα σχολεία! Το Φλεβάρη όλοι τσικνίζουν και τα ρούχα μας βρωμίζουν και το Μάρτη χελιδόνια, κουτσουλιές πια στα μπαλκόνια!" ... Έλεγε κι έλεγε και σταματημό δεν είχε! "Και το Δεκέμβρη τα κυκλοφορίας πληρώνουμε... μαύρα χάλια τη χρονιά τελειώνουμε!!!"
            Οι μήνες την άκουγαν συλλογισμένοι, μα τι να πούνε οι καημένοι; Λόγο καλό δε θα ακούσουν; Κοιτάχθηκαν μεταξύ τους χωρίς να πουν ούτε λέξη! Έπειτα γύρισαν ο Γενάρης, του νέου χρόνου ο μπροστάρης, γύρισε τα μάτια προς μια κυρία και τι ρώτησε γεμάτος αγωνία: "Εσείς , κυρία μου, τι έχετε να πείτε;"
           "Εγώ;;;;" , ψέλλισε η κυρία Θεοπή, που αμέσως κρύφτηκε πίσω από τον άνδρα της! Ντράπηκε τόσο πολύ που λέξη δεν ήθελε να πει! Ο Γενάρης κατάλαβε ότι ήταν ντροπαλή και δεν την ξαναρώτησε!
            Ο Φλεβάρης που στεκόταν δίπλα του ρώτησε μια άλλη κυρία : "Εσείς, λοιπόν, τι λέτε;" Η κυρία Σάρα, που ήταν πολύ, μα πολύ φοβητσιάρα είπε με τρεμάμενη φωνή πως τη γνώμη της δε θα ήθελε να πει! Εξάλλου αυτούς δεν τους ξέρει! Άγνωστοι είναι από άλλα μέρη! Πώς λοιπόν να τους μιλήσει, την καρδιά της να ανοίξει; Κι αν το κακό τους θέλουν; Άσχημες σκέψεις στο μυαλό της βάζει και στα πόδια ευθύς το βάζει!
Τότε ο Μάρτης ρώτησε λιγάκι παιχνιδιάρικα: "Μα τίποτε πια δε σας δίνει χαρά κάθε μήνας που περνά;"
          Η κυρία Χαρά δεν έχασε την ευκαιρία και ήρθε ευθύς κοντά τους, στη μέση στην πλατεία!! "Αμέ !!", τους είπε θαρρετά! " Κάθε μήνας μας δίνει μια ξέχωρη χαρά!! Το Γενάρη χορεύουν οι ολόλευκες νιφάδες και τα παιδιά τρέχουν, παίζουν χιονοπόλεμο, φτιάχνουν χιονάνθρωπο και γελούν!! Πόσο χαρούμενα ζουν!! Και το Φλεβάρη τις στολές τους φορούν, γύρω από το γαϊτανάκι χορεύουν! Το Καρναβάλι το λατρεύουν!!! Γέλια, ξεφάντωμα, χορός, μήνας απ' όλους χαρωπός!!!! Και το Μάρτη, τι χαρά! Να η Άνοιξη ξανά! Τα λουλούδια πάλι ανθίζουν και τα χελιδόνια γυρίζουν! Τι χαρά που έχουν όλοι, στο χωριό, μα και στην πόλη! Και τον Απρίλη τι χαρά, καρτερούν την Πασχαλιά! Με χαρά τις πασχαλινές διακοπές τους για το χωριό να ξεκινήσουν και τα αυγά τους να τσουγκρίσουν!" Κι άλλα πολλά έλεγε με ενθουσιασμό και χαρούμενη διάθεση η κυρία Χαρά και χάρηκαν τόσο μα τόσο πολύ οι 12 μήνες που πίστευαν ότι δε άκουγαν άλλα πιο όμορφα λόγια από αυτά!
           Μα μόλις η κυρία Χαρά τελείωσε πήγε κοντά της και η αχώριστη φίλη της, η Αγάπη κι είπε κι αυτή λόγια βγαλμένα μέσα από την καρδιά της! "Όλους τους μήνες το ίδιο τους αγαπώ και δεν ξεχωρίζω κανένα από αυτούς!" , είπε η κυρία Αγάπη και τα λόγια της ήταν σαν να είχαν τόση ζεστασιά σαν να έβγαινα μέσα από την καρδιά της! " Λένε πως ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας της αγάπης, γιατί γεννήθηκε ο Χριστός και μοιράζουμε όλοι μας ευχές, αλλά κάθε μήνας δείχνει με το δικό του τρόπο την αγάπη του! Μήπως το Γενάρη, που ο ήλιος ζεσταίνει τα αυγά της αλκυόνας δε φαίνεται πόσο πολύ νοιάζεται κι αγαπά αυτό το μικρό πλασματάκι; Αυτό το μήνα υπάρχει και η Παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς! Κι όταν ακόμα κάνει κρύο και παγωνιά, εμείς χάρη κρατάμε ζεστή τη δική μας την καρδιά και χαρίζουμε απλόχερα την αγάπη μας σ' όλους όσους αγαπάμε! (Όχι, όμως μόνο αυτή τη μέρα!) Ή μήπως το Φλεβάρη που γεμίζουν καρδούλες παντού, δε γιορτάζουν όλοι οι ερωτευμένοι;" ... Για όλους τους μήνες είχε κάτι καλό να πει!
          Εκείνη την ώρα το ρολόι χτύπησε και ο νέος χρόνος θα ξεκινούσε! Ο ουρανός όλος φωτίστηκε και μαζί τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων της Συναισθηματικούπολης!
Και οι μήνες; Τι έγινε με τους μήνες; Οι μήνες πήραν ένας ένας τη σειρά του, μα κράτησαν στο νου και στην καρδιά τους όλα όσα τους είπαν, μα πιότερο κράτησαν τα λόγια της κυρίας Χαράς και της κυρίας Αγάπης κι έτσι προσπάθησαν όλη τη χρονιά να χαρίσουν όσο πιο όμορφες και χαρούμενες στιγμές σε όλους τους ανθρώπους! Ναι, αλλά σ' αυτή την πόλη δε ζούσαν μόνο άνθρωποι γελαστοί, υπήρχαν κι άλλοι, κατσούφηδες, γκρινιάρηδες , ζηλιάρηδες και φοβισμένοι! Τι έγινε μ' αυτούς; Ε, αυτοί, έβρισκαν τρόπους να διαχειρίζονται την λύπη, τη γκρίνια, τη ζήλια και το φόβο τους, γιατί είχαν δίπλα τους ανθρώπους που τους αγαπούσαν! Αυτό ήταν το δώρο, που μπορούσαν να χαρίσουν τα 12 παλικάρια για να κυλήσει μια ήρεμη χρονιά!

με αγάπη 

Ανθή Ζήση

Αυτό είναι κι ένα μικρό δικό μου δώρο για να κυλήσει παραμυθένια κι όμορφα η χρονιά σε όλους εσάς!!!

Για να το κατεβάσετε και να το εκτυπώσετε πατήστε εδώ!